przegląda się w ogromnym na pół ściany lustrze, które powtarza cały salon Orłowskiego (Milena na pierwszym planie kadru, gdzie w głębi prócz tych mebli także portrety: Zofii Bobrówny i generała Zajączka) i w którym ona w swoich wpuszczonych w kozaki wranglerach zdaje się być przez fotomontaż. A jednak to jej kadr, jej dom, jej dziadek. Tu czuje się jak u siebie.<br>- Danuszka - woła babcia, zjawiając się niespodziewanie a bezszelestnie, jakby była duchem zamieszkującym w którymś z mebli.<br>- Niet, babuszka. Milena.<br>Orłowska jest już bardzo stara, zupełnie niepodobna do kobiety, którą widziałem na fotografii, tylko oczy się nie zmieniły; wspaniałe, ormiańskie, takie