tak tłumaczę. Stefan, widząc Wandę, poczuł ostrą nostalgię do tego co było najlepsze w jego życiu. Stąd nagła decyzja pozostania z nią, porzucenie "mieszkania" dla "domu". Ale przecież "zdrowy rozsądek" funkcjonuje. Wraz z decyzją "zmiany życia" trwa &lt;hi rend="italic"&gt; równolegle&lt;/&gt; żal za już utraconym sukcesem Ameryki, zawodu, komfortu (jego przyjemne zdziwienie fermikową kafejką). Może Stefan podświadomie czeka na pretekst<br>zerwania? Stąd nie to że "wierzę", ale "cyniczna prowokacja"<br>Wandy wydaje mu się &lt;hi rend="italic"&gt; sama w sobie&lt;/&gt; zawierać to, co mu w jej<br>spontanicznym życiu jest najbardziej obce i niezrozumiałe. Wstaje "jak ukłuty żądłem" i odjeżdża tak pośpiesznie właśnie<br>żeby już decyzji nie zmienić.<br>Ale