nią zdziwianym i nieprzyjaznym wzrokiem. Po chwili milczenia rzekła:<br><br>- Nie wiem... Nie wiem... Biedna Anna Stiepanowna... Taki straszny cios... Kto jej o tym powie...<br><br>Panna Kazimiera wydęła kapryśnie wargi:<br><br>- Ja powiem... Wcale nie czuję się winna...<br><br>Wjechaliśmy do miasta i mijaliśmy ubogie drewniane domy. Na ulicach po wczorajszym deszczu stały kałuże, które szeroko rozpryskiwały się pod kopytami konia.<br><br>- Słuchaj, Adasiu - powiedziała nagle matka, głaszcząc mnie po twarzy - proszę cię bardzo... Nie chcę, żebyś był teraz w domu... Odwiozę cię do państwa Jakubów.<br><br>Spojrzałem na nią i ze zrozumieniem skinąłem głową. Oczywiście, matka uważa, że to, co się teraz będzie działo w