legł krąg <br>białego światła. Awaru jął go podnosić i przesuwać, <br>poruszając zwierciadłem tak długo, aż upewnił <br>się, że smuga blasku dotyka linii horyzontu. Wówczas począł <br>nią wodzić w lewo i prawo, zamiatając przestwór <br>szerokimi łukami.<br><br> W jakiejś chwili wieża zadrżała gwałtownie <br>i obsunęła się niżej, teraz bryzgi fal gęsto <br>zraszały kamienną platformę. Zoa spojrzała niemo na <br>Awaru. Spróbował uśmiechnąć się. Gdy drgania <br>ustały, dziewczyna zapadła znów w milczące odrętwienie, <br>Awaru zaś powrócił do swej pracy. W miarę jak płynął <br>czas i słońce minąwszy zenit przesuwało się <br>niżej, zmieniał też nachylenie srebrzystej tarczy i nadal <br>uparcie wodził nią tam i z powrotem