skłonie. W powietrzu powiało grozą.<br>Nieboszczyk łypnął okiem po raz drugi. Za sobą usłyszałam czyjś jęk, zapewne Zosi. Prawdopodobnie wszyscy razem rzucilibyśmy się za chwilę do ucieczki, demolując w panice przedpokój i drzwi wejściowe, gdyby nie to, że w lekarza wstąpiło nagle nadzwyczajne ożywienie. Dość gwałtownie ułożył łypiące zwłoki na kanapie i przystąpił do pośpiesznego badania.<br>- On żyje - powiedział stanowczo. - Do ambulansu, szybko!<br>Powiedział to po duńsku, ale zrozumieliśmy wszyscy. Nim ktokolwiek zdążył ochłonąć z wrażenia, już sanitarka z Kaziem w środku, wyjąć i świecąc, ruszyła do szpitala.<br>- Jak to żyje? - powiedział Paweł jakby z lekką pretensją. - Jakiś kant! Kto to