znów wspinał się<br>mozolnie na zwały wodne, ciężko spadał w przepastne otchłanie,<br>trzeszczał w wiązaniach, lecz nie ulegał straszliwym żywiołom.<br> Strumienie deszczu zdawały się łączyć całkowicie pokrywające niebo<br>czarne chmury z powierzchnią bryzgającego pianą morza. Pomimo pełni<br>dnia zapanowała kompletna ciemność. Na statku rozbłysły światła.<br> Tomek trzymał się kurczowo oparcia kanapy przytwierdzonej do ściany i<br>ze zgrozą spoglądał przez iluminator na zalewany tonami wody pokład.<br>Wilmowski otoczył syna ramieniem, statek bowiem jak piłka przetaczał<br>się po morzu, przybierał najdziwniejsze, nieoczekiwane położenia,<br>zagrożony straszliwą zagładą.<br> Wilmowski bacznie obserwował syna. Widział, że Tomek całą siłą woli<br>opanowuje strach. Gwałtowne skoki oraz kołysanie statku