się nie wahać, to jest interes. Ja znam swoją cenę na małżeńskim rynku.<br>- Skoro pani ją zna, to dlaczego tak późno się sprzedaje?<br>Dostrzegłam lekki rumieniec na jej twarzy. Ale głos był spokojny.<br>- Bo dopiero teraz upiększyły mnie pieniądze.<br>- Przepraszam - powiedziałam.<br>- Dopiero teraz uraziła mnie pani - odrzekła. Znowu popatrzyła na kantor przez ramię. Mogła stąd odejść, ale nie zrobiła tego. Bawiła się w przeciąganie, bawiła się jego strachem, zrozumiałam to, jakbym była nią. Z całą pewnością żałowała, że nie może widzieć jego twarzy, jego niepewności. Że nie może dotknąć robaka patyczkiem i przejrzeć z bliska, jak kurczowo się zwija. Dałoby jej