załadował walizki i ruszyliśmy w kierunku miasta. Jurczenko jechał z Krysią i Sieriożą w jednej dorożce, w drugiej - matka, panna Kazimiera i ja. Siedziałem na przedniej ławeczce i przyglądałem się pannie Kazimierze. O, to już nie była dawna zahukana panienka! Miała na sobie granatowy żakiecik, a na głowie duży granatowy kapelusz z czarną wstążką. Oczy jej nabrały blasku, nos przybladł, policzki zaokrągliły się, wargi stały się pełniejsze i twarz straciła swój ostry zarys. Minęło chwilowe onieśmielenie i panna Kazimiera rozmawiała z matką swobodnie, jak wtedy w Warszawie, kiedy z panią Bielską przyszła nas odwiedzić.<br><br>Jechaliśmy wzdłuż torów, po czym dorożki skręciły