pięć grup karabel polskich. Karabele obce stanowiły oczywiście formy wyjściowe do wykształcenia się karabel polskich będących po prostu ich pochodnymi. Ostatnia z grup polskich karabel, według typologii zaproponowanej przez tego autora, mieści się w XIX w., stąd też jest omówiona dopiero w części książki poświęconej temu wiekowi.<br>W grupie pierwszej karabel obcych mieszczą się chronologicznie najwcześniejsze, wykształcone jako odrębna forma prawdopodobnie w XV-XVI w. karabele bojowe, przy czym najstarsze egzemplarze są datowane na początek XVII w. Typowa turecka karabela z XVII w. charakteryzowała się rękojeścią zaopatrzoną w okładziny z czarnego bawolego rogu; zwężały się one minimalnie ku głowicy rękojeści i