kolejkę. Nagle ogarnęło mnie przerażenie. Gdzie ja to schowam? Tutaj, w pokoiku? Przecież nie mógłbym go opuścić nawet na godzinę! Musiałbym to wszystko nosić zawsze przy sobie, bo inaczej nie zaznałbym chwili spokoju. A może kuć skrytkę w podłodze albo w ścianie? Śmieszne! Już po pierwszym uderzeniu młotka miałbym na karku nie tylko Melanię, ale i resztę współlokatorów. Należało sprzedać nielegalnie część monet, kupić samodzielne mieszkanie i tam, w boazerii albo w podłodze, schować resztę skarbu. Niestety, myśl o nielegalnej sprzedaży napawała mnie przerażeniem, a poza tym nie chciało mi się stąd ruszać. Nigdzie bym nie znalazł tak czułej opiekunki jak