burza dochodziła do zupełnego rozpętania żywiołu. Na ulicach było ciemno, nie paliła się ani jedna latarnia, z rzadka migotały we mgle postacie biegnących przechodniów. W tej właśnie chwili Widmar, doprowadzony do ostatecznej wściekłości nadaremnym oczekiwaniem, znowu zapalił zapałkę i spojrzał na zegarek. Wskazówka przesunęła się tylko o parę minut. Widmar kaszlał i sapał tak gwałtownie, że zapałki gasły mu w ręku jedna po drugiej jak na wietrze. Świecy nie znalazł, więc w ciemnościach zbliżył się do otwartego okna i wyjrzał przez nie oparty piersią i brzuchem o parapet. Gorący podmuch wiatru rozwiał mu natychmiast brodę i powpychał kłaki do rozwartych ust