Szekspira, jedna z żywych legend angielskiego teatru. A tu wirował wokół niego krzykliwy tłum, ludzie opowiadali dowcipy, śmiali się, płakali. Nie wiedział dlaczego, nie rozumiał przecież po polsku. Wydawał się śmiertelnie przerażony. W czasie scen, które graliśmy razem, widziałam przed sobą szklane oczy, dotykałam drewnianej ręki. Miał mnie pocałować w kawiarni; nie chciał. Trzeba było posłużyć się trickiem, fotografując mnie przez inną głowę. Nie chciał mnie pocałować, w ogóle nic nie chciał. Pewnie marzył o jednym: żeby wrócić do Anglii. Zresztą powiedział o mnie potem jakieś miłe słowa, a nawet przysłał mi perfumy.<br>Nie lubię oglądać "Dyrygenta", przedostało się tam za