i przyszły), cieszę się teraz, że ujrzałam go w roli przegranego. Ciągle widzę jego głowę wciśniętą w ramiona, plecy odwrócone murem do świata. Porażka pochyliła jego ciało jak ciało starca. Wszyscy omijali go szerokim łukiem. Wiedzieli, że w takiej chwili kierowca woli być sam. Sugerowali, abym umówiła się z nim kiedy indziej, gdy znów będzie się kąpał w szampanie zwycięstwa. A ja chciałam poznać go, gdy przez głowę przelatywały mu miliony "złych" myśli; gdy ten mężczyzna ze stali był miękki jak cyna. Sądzę, że taki Häkkinen jest prawdziwszy i o takim chcę pisać.<br><br>Martwa cisza<br>Cyrk Formuły 1, cyrk zwycięzców i przegranych