godnie i odpowiedzialnie. Ostrzega, że kresom ludzkiej egzystencji na tym marnym padole jest śmierć, która nie omija nikogo. Puentuje wszystkie monologi, które dzięki temu prostemu faktowi, że wygłaszane są przez aktorów nad wypełnionym surową ziemią dołem, zyskują rangę eschatologiczną i uniwersalną. Dzieje się tak do pierwszej sceny w piątym akcie, kiedy to wreszcie dół przestaje być metaforą i staje się metaforycznym tłem dla rozmowy Hamleta z Grabarzem. Jest to, obok barwnej sceny z Aktorami (potraktowanymi a la Fellini), najczystsza i najbardziej przekonująca scena w całym przedstawieniu. Pokazany z rosyjskim realizmem Grabarz (znakomity F. Antipow) pije wódkę, rozbija skorupkę jajka o czaszkę Yorika