pociągu, już blisko granicy, Witek i ja postanowiliśmy zawrócić. Witek był synem biednej nauczycielki w Wilnie. Ojciec jego, zamożny ziemianin, nigdy się do niego nie przyznał. Mówił o tym lekko, raczej z żartem i bez kompleksów. Co do mnie, to wprawdzie noszę nazwisko mego ojca, ale odkąd porzucił moją matkę kiedy miałam 4 lata widziałam go dwa razy w życiu i nienawidziłem serdecznie. Tak że mieliśmy podobne dzieciństwo. Witek od wczesnych lat nie tylko się uczył, ale pomagał matce zarabiając jak mógł. Ja miałam matkę w Słonimie wraz z dwojgiem moich dzieci. Uważaliśmy, że nie mamy prawa rodzin porzucić, on więc