A może poczułam po prostu, że nie mam jej nic innego do powiedzenia, przecież nie mam ani domu, ani samochodu, ani pieniędzy, ani męża, ani własnych dzieci. Nie mam nic do sprzedania poza prawda. Zaczęłam opowiadać, chociaż wiedziałam, że moje historie nie będą wesołe, że pewnie wyjedzie ode mnie w kiepskim humorze. Tylko czy dobry humor to jedyne, co może być dobre?<br>Mówiłam powoli, uważnie, żeby niczego nie pominąć, żeby mojej przyjaciółce ze szkolnych lat opowiedzieć o wszystkim, ale najpierw o Tobie, o tych naszych wspólnych dniach. Przecież każdy z nich był taki piękny, był gruba, chrupiąca pajda życia posmarowana miodem