jego oczy przesuwają się po moich ramionach w dół, było mi zimno.<br>Zmierzył mi ciśnienie, jeszcze chwilę trzymał przegub mojej ręki, a potem zbadał także mojego męża. Przez cały czas nic nie mówił i jego skupienie udzieliło nam się, staliśmy przed nim bez słowa.<br>Siedział poza biurkiem ze swymi nieużytecznymi kikutami nóg i patrzył na nas przezroczystymi oczyma. Wreszcie przemówił: - Po coście się pobrali? - Bo się kochamy - odpowiedział mój mąż.<br>- Widzę - w głosie lekarza zabrzmiała nuta rozdrażnienia - ale te dwa serca razem to samobójstwo, osobno może mielibyście jakieś szanse, razem nie.<br>- Nigdy nie można nic przewidzieć, panie doktorze - zaczął mój mąż