i zostawiając swoich zdumionych słuchaczy <br>pobiegłam do domu. Nie mogłam sobie nigdzie znaleźć <br>miejsca. A w nocy nie mogłam długo zasnąć. Było <br>mi gorąco i zimno, jak gdybym miała febrę. Płakałam <br>i ściskałam pięści tak mocno, że paznokcie wbijały <br>mi się w ciało. <br><br>Nienawidziłam jej! Nienawidziłam Adeli! <br><br>- Uważa mnie za kłamczuchę! - powtarzałam. - Uważa <br>mnie za kłamczuchę! Ale - zobaczymy jeszcze! Zobaczymy! <br><br><br>I w pewnej chwili zrodziło się we mnie rozpaczliwe postanowienie: <br>Tak! Adela musi "zobaczyć"! <br><br>Nie w jakichś tam nocnych, wymyślonych bajkach i rozmowach <br>z Jasią (pierwszy raz określiłam tak tę sprawę)! <br>I nie kiedyś tam, gdy skończę lat szesnaście, ale <br>zaraz