który stanowił jej chlubę i wzór polszczyzny, na rzecz języka potocznego, mówionego, idiolektów, pozbawionych ambicji wzorotwórczych. Wystarczy porównać język Dąbrowskiej, Parandowskiego, Andrzejewskiego z językiem Mirona Białoszewskiego, Edwarda Redlińskiego czy Ryszarda Schuberta.<br>Nowożytny język literacki w Polsce, jaki ukształtował się w drugiej połowie wieku XIX, był językiem inteligencji, którego bazę stanowiła klasyczna literatura owego czasu. Trudno przecenić jego rolę w rozwoju i szerzeniu świadomości narodowej Polaków, jego rolę integrującą rozdarty na zabory i poddany obcej przemocy naród. Był on rozwijany, pielęgnowany i strzeżony przez inteligencję, stanowił jej główną siłę i wyróżnik (nikt, kto się nim nie posługiwał, nie mógł być pełnowartościowym członkiem