krześle w przedpokoju. Mieszkanie wyglądało na duże i kiedyś zamożne, ale teraz ściemniało od brudu i zapuszczenia; nie odnawiano go od wielu lat. Na matowej szybie drzwi malowały się cienie: smukły - stojącej nieruchomo klientki oraz pękaty i ruchliwy - ojca. Jeszcze mogłem stąd zwiać. Wkrótce cień ojca pochylił się do ręki klientki, podbiegł do drzwi i usłużnie je otworzył. Z pokoju wyszła bardzo ładna pani w moim wieku, a za nią - ojciec. Niewiele się zmienił; nieco posiwiał i wyłysiał. Na mój widok skamieniał w drzwiach zapominając o klientce, która sama sobie musiała otworzyć drzwi. Wstałem i nie wiedziałem, czy mu podać rękę