oceanu. Cień, jaki rzucała, ciemniejszy był od ciemności wieczoru, rozrastał się, ogarnął już całą salę i oświetlony hol, miejsce, gdzie matki wśród gwaru odbierały swoje pociechy. <br>Wiedziałem już: nikt po mnie nie przyjdzie. Zapomniano nawet o tym, że nikt po mnie nie przyszedł. Pogaszono wszystkie światła, woźny kilka razy przekręcił klucz w zamku furtki i wrócił do swojej kanciapy na tyłach budynku. Jednocześnie to coś w kącie sali znów się poruszyło, zachrobotało i zaczęło sunąć w moją stronę. Było coraz bliżej, czułem na sobie jego skupione spojrzenie i wilgotny, cuchnący oddech. Cień jakby zintensyfikował się wokół mnie, ogarnęły mnie mdłości i