Popatrz, jak wyglądam. Dwadzieścia lat starzej... Wódka i papierosy zrobiły swoje. I ból, który jest we mnie. Tyle czasu minęło, a jeszcze się do niego nie przyzwyczaiłam. Chyba dopiero śmierć będzie wyzwoleniem. <br>Były już blisko domu Tadeusza, bo tam Ewelina kazała się zawieźć, kiedy spytała Hankę:<br>- Powiedziałaś, że Jasio ciebie kochał. A ty?<br>- Ja... ja chyba nie umiem kochać, odkąd straciłam Kubusia... <br>- Zginął w powstaniu? - domyśliła się Ewelina. <br>Hanka w milczeniu skinęła głową. <br>- Mieliście się zamiar pobrać?<br>- Kubuś to był mój braciszek. Miał dziesięć lat, kiedy zginął... Wraz z nim zabito mi serce... Nie potrafiłam nawet kochać własnego dziecka. Może gdyby