tego fragmentu świata, z którym zwykłem doświadczać zażyłości najbardziej bezpośredniej. Wszystkie nasze zmagania z nędzą cielesności ludzkiej są próbami przywrócenia tożsamości totalnej każdego z nas z jego ciałem; wszystkie mają znieść zobojętnienie ciała wobec 'mnie' - każdorazowo innego - oswoić je zrazu 'ze mną' w przyjacielskim zaufaniu, a w końcu zapewnić poczucie koincydencji doskonałej. Wygasanie bólu jest doświadczeniem powrotu do ciała. <br>3. Ale wszystko w otoczeniu rzeczowym i ludzkim, co udaremnia nasze starania lub rodzi niedolę, odsłania nam świat jako realność nieznośnie obojętną. W umieraniu i w śmierci osób bliskich najdotkliwsze jest to właśnie, iż stają się wobec nas obojętni, zatopieni niejako bezpowrotnie