choćby poszukując jego publikacji na własną rękę. Prawie natychmiast po przyjęciu na studia przekonałem się, że tak się w istocie dzieje: zdobywanie i wzajemna wymiana zakazanych książek była już wtedy do pewnego stopnia normą życia intelektualnego. Nie chcę powiedzieć, że zjawisko miało szeroki zasięg: było raczej tak, że spośród moich kolegów czy mentorów ludzie prawdziwie interesujący wyróżniali się z reguły tym, iż znali książki i pisma, których nie można było uświadczyć w księgarniach czy bibliotekach. (Te ostatnie posiadały takie publikacje, ale w działach prohibitów, do których dostęp, i to bardzo ograniczony, można było uzyskać tylko przedstawiając oficjalne zaświadczenie, że dana pozycja