bez przemieszczania się w przestrzeni. Ruch ten rzadko jest swobodny, zwykle aranżują i synchronizują go przyjmowane a priori cele, wyznaczane zarówno przez potrzeby, jak i możliwości stwarzane przez środowisko, w którym ma się on realizować. Istotną cechą ruchu turystyczno-rekreacyjnego w przestrzeni jest synchronizacja, czyli nadawanie rytmu, powtarzalności, w czasie kolejno następujących wzorów zachowań osobniczych, układających się dzięki temu w zbiorowe łańcuchy działań. Dotyczy to zarówno zachowań motorycznych (ruchowych), jak i komunikacyjnych, czyli tzw. mowy ciała. Brak synchronizacji w zachowaniach przestrzennych prowadzi do chaosu, stanu, w którym każdy realizuje swój własny program, model zachowań w przyrodzie, co w konsekwencji prowadzi do