w którym opisywaliśmy ruchy ciał niebieskich, był związany z Ziemią, powodował, że ruchy obserwowane na sklepieniu niebieskim były bardziej zrozumiałe, nawet mimo skomplikowania ich torów w przestrzeni.<br>Kopernik przeniósł ten punkt odniesienia geometrycznie z Ziemi do Słońca. Teraz planety i Ziemia wśród nich poruszały się po stosunkowo prostych orbitach, niemal kołowych, dokoła centralnie umieszczonego Słońca (rys. 2.4). Obraz stawał się jednak mniej jasny, mniej poglądowy. Teraz, aby zrozumieć ruchy planet wśród gwiazd stałych na sklepieniu niebieskim, te ich zawracania i cofania się, należało uwzględnić &lt;page nr=18&gt; nie tylko ich ruchy własne, ale i ruch Ziemi dokoła Słońca. To było znacznie trudniej sobie