usunąć się jak najprędzej z wąskiego <br>przesmyku. Ziemia, choć niewidoczna, nie mogła być daleko. <br>Położył się na brzuchu i zwiesił nogi poza brzeg <br>płyty. Zawisł w powietrzu, utrzymując ciężar <br>ciała na samych palcach. Wyprężył się i wyciągnął <br>jak struna, ale stopy nie dotknęły ziemi. W dole kłębiła <br>się mgła. Stopy kołysały się w pustce, poczuł <br>zmęczenie naprężonych palców. Pospiesznie wciągnął <br>się na płytę. Była tylko jedna droga, naprzód.<br><br>Powietrzny chodnik zwężał się nieustannie i był <br>już niewiele szerszy od pnia obalonego wiatrem drzewa. Płynące <br>wciąż przed oczami smugi mgły sprawiały, że Awaru <br>mimo woli schodził z linii prostej i raz po