artystyczny. Polański brał na warsztat kryminał i przekształcał go w dramat porachunków rodzinnych, nadając mu jednocześnie stylowy koloryt lat 40.: był to "Chinatown", zarazem jeden z czołowych sukcesów światowej frekwencji sezonu 1974. Wziął się z kolei do ogranego schematu horroru i zrobił z niego kostiumową parodię, dorównującą najwybitniejszym osiągnięciom tradycji komediowej: "Bal wampirów". W "Piratach" z powodzeniem co prawda już mniejszym, starał się nadać sensacji przygodowej wymiar ironicznej satyry historycznej z dodatkiem rekonstrukcyjnego widowiskowego rozmachu, jakiego podobne kawałki nie miewały. Ten nowy rozdział jego kariery przyniósł mu nie mniejszy autorytet w branży, jak poprzednia seria demonicznej psychopatii, ale ambitni krytycy, którzy