piosence. Zdejmowała ze ściany luteńkę, targała jej struny i nuciła do wtóru ojcowym zegarom: <br><br> Grają zegary, <br>choć ja z żalu ginę, <br>dzwonią zegary <br>wieczorom i rankom...<br>Miłe zegary, <br>wydzwońcie godzinę, <br>w której powróci <br>mój jedyny Stanko.<br> Pewnego razu mistrz Hanusz usłyszał śpiew córki. Rzucił robotę, nie spostrzeżony stanął w progu komnaty i zasłuchał się w smutne słowa, w tęskną, pełną żalu melodię. Kiedy ucichła, a śpiewaczka pochyliła bezradnie głowę, podszedł i położył dłoń na ramieniu Ofki. <br><br>- Wiesz, miła córko - powiedział uśmiechając się dobrodusznie - pragnę poradzić się ciebie w nękającej mnie od kilku niedziel sprawie.<br>Podniosła głowę. <br>- Cóż was niepokoi, panie ojcze