Trankwilus. Mokry habit tlił się na nim i parował. Mnich oburącz trzymał się za brzuch, spomiędzy palców obficie lała się krew. Oczy miał otwarte, patrzył wprost przed siebie, ale widzieć nie widział już chyba niczego.<br>- Dobić - wskazał na niego Halada.<br>- Nie! - cienki krzyk Reynevana powstrzymał husytów. - Nie! Zostawcie go!<br>- On kona... - dodał ciszej, widząc groźne i wściekłe spojrzenia. - Pozwólcie mu umrzeć w pokoju. <br>- Tym bardziej - zawołał osmolony jeździec - że czas nagli, nie ma co trwonić go na półtrupa! Dalej, dalej, na koń! <br>Reynevan, wciąż jak w półśnie czy w transie, wskoczył na siodło podanego mu konia. Jadący obok Szarlej trącił go