pamięta imienia. Adriana sam sobie nadał. Llameth, poderwij go.<br>I poderwał mnie, aż coś mi trzasnęło w barku. Niewiele widziałem; czerwone widma tańczyły mi pod powiekami. W zwykłej grawitacji pewnie bym nie ustał.<br>- Może wy myślicie... - zacząłem charkotliwie.<br>- Zamknij się - mruknął Santana.<br>Otworzyłem szerzej oczy; twarz pokrywała mi nie do końca jeszcze zeschnięta skorupa krwi, rozłamywałem ją każdym ruchem ust, drgnięciem powiek.<br>Santana obrócił się do Nazgula.<br>- Dwa błędy jednego dnia...<br>- Nie chce mi się z tobą kłócić - przerwał mu Nazgul. - Jak chcesz, weź Llametha. I zejdź mi z oczu.<br>Znów spóźniłem się z moją kwestią. Chciałem coś powiedzieć, coś wykrzyczeć