którego weszła Polska. Rząd polski nie zgadzał się z tezą sformułowaną przez Komitet, że już zaistniał taki stan bezpieczeństwa, który mógłby prowadzić do faktycznego rozbrojenia. Polska - biorąc pod uwagę układ sił w Europie - była gotowa zgodzić się na przyjęcie nieznacznych tylko zobowiązań rozbrojeniowych. Uznano też, iż modele traktatów arbitrażowych i koncyliacyjnych, opracowane przez Komitet Arbitrażu i Bezpieczeństwa, nie mogą być uznane przez Polskę za dostateczną gwarancję bezpieczeństwa. Zdaniem MSZ traktaty takie mogłyby mieć istotne znaczenie dla zabezpieczenia pokoju tylko łącznie ze sprecyzowaniem i rozszerzeniem postanowień Paktu Ligi Narodów oraz z postanowieniami układów regionalnych o nieagresji i wzajemnej pomocy. Stanowisko to korespondowało