wśród chorych nie ukrywają się ranni partyzanci. Zabrali.<br>ŤTygrysať i ŤSikoręť. Oni nie mogli się ruszać. Ja miałem szczęście. Chciałbym powrócić do swojego oddziału. Jest tam takie samo draństwo jak gdzie indziej i jak wszędzie, ma jednak tę zaletę, że jest mi znane. Znowu się wszystko zacznie od nowa: nie kończące się marsze, Ťdługie wstęgi dróg w pyle...ť - bardzo długie, za długie jak na nogi człowieka. Straszenie chłopców, bezładne strzelaniny, kiedy nagle, ni z tego, ni z owego, okazuje się, że połowa ludzi jest zabita, że są ranni i trzeba zastrzelić tych, co nie wyżyją, a ciężarem swym uniemożliwiają przerwanie okrążenia