Poeta posuwa się do twierdzenia paradoksalnego, w którym jednak ujawnia się coś prawdziwego. Mówi, że "to nie przeżycie pokoleniowe tworzy poetę, ale poeta tworzy sobie przeżycie pokoleniowe". Czy miałoby to znaczyć, że literatura może kształtować rzeczywistość? Czy może raczej obraz pamięci?<br> Barańczak w tym wywiadzie wyraźnie postanowił doprowadzić wreszcie do konfrontacji między stereotypowym sposobem odczytywania jego poezji a jakąś głęboką prawdą, którą odczuwa nie odcinając się przy tym całkiem od swej twórczości politycznej, historycznej. W pewnej chwili dochodzi do niespodziewanej wypowiedzi. Barańczak mówi do Krzysztofa Biedrzyckiego: <br>&lt;gap&gt;<br> Trudno to nazwać stereotypową wykładnią "pięknoduchostwa, estetyzmu czy parnasizmu". Pojawia się tu chęć, właściwa wielu