improwizacji.<br>Jeśli osiągała ona wysoki poziom artystyczny, nie łączyło się to z<br>perfekcją techniczną profesjonalistów, lecz było bezpośrednią wykładnią<br>talentów artystycznych kompozytorów i wykonawców. Charakterystyczne<br>przy tym jest zasadnicze zatarcie różnicy między kompozytorem a<br>wykonawcą dzięki przemożnemu momentowi improwizacji oraz przemożnemu<br>pragnieniu twórczego wypowiedzenia się. Stylistycznie był to nader<br>skomplikowany konglomerat jazzu, amerykańskiej muzyki ludowej,<br>młodzieżowej muzyki tanecznej przechodzącej tu w subtelniejsze formy<br>rocka, muzyki Wschodu i protest songów, mających nieraz charakter<br>muzycznego amorfizmu.<br><br> Przede wszystkim zaś była to muzyka płynąca z odwiecznej potrzeby<br>śpiewu, głównie zbiorowego, oraz bezpośredniej potrzeby muzykowania.<br>Śpiewanie razem uwalnia od wszelkich napięć wewnętrznych oraz uczuć <br>wrogości