zaczęła przyglądać się swojej twarzy w lustrze. W rzeźbionej ramie, w światłocieniach porannego słońca subtelny owal jej twarzy, cieniutkie, niemal niewidoczne brwi - słowo daję, renesansowy portret, jakiś van Dyck czy coś z tej branży. A Jędrek powiedział: "Bizantyjska ikona". <br><br>- Jesteśmy za młodzi na dziecko - mówię twardo. - I jeszcze teraz przed konkursem. <br>- A ja bym chciała...<br>- Nie bądź egoistką - mówię. A ona: <br><br>- Nie bój się. Na pewno nie to. <br>- Więc co? <br>- Nie wiem. <br>- Ewa...<br>- Nie męcz mnie. Wielka rzecz, że czasem mnie głowa boli. <br>Już na nią nie patrzę. Już jej nie słucham. Polonez As-dur. Ćwiczę palce. Bębnię po parapecie okna