Ale podobną wizję życia społecznego przyjęła spora część elit solidarnościowych. Bardzo szeroko zaczęły ją rozpowszechniać media. Część byłych opozycjonistów uwiodło progresywne myślenie - taki jest świat współczesny i nie można nie iść z postępem; część czuła się chyba zmęczona i uznała, że czas ideowości oraz ofiarności się skończył i teraz można konsumować zwycięstwo. Określenie "etos solidarności" w krótkim czasie stało się pogardliwym epitetem. Dość powszechnie uważano, że mechanizmy wolnego rynku rozwiążą problemy ekonomiczne, głosowania załatwią wyzwania ze sfery polityki i każdy, kto mówi o wartościach, o tym, co należy robić lub czego robić się nie godzi, jest nietolerancyjny, bo atakuje naszą wolność