informacji niż postaciowe, co umożliwia wielokierunkową interpretację. One też są najczęściej stosowane w praktyce. Istotę tego podejścia przedstawić można za pomocą wzoru (Nowakowska, 1978, zmienione):<br><br>(...)<br><br>gdzie: S - struktura obiektu postrzeganego, F - zbiór rozłącznych fragmentów obiektu, A - zbiór atrybutów tych fragmentów (wielkości, koloru, kształtu itp.), K - zbiór relacji między atrybutami (odległości, kontrastowości, harmonii itp.), R - zbiór relacji między fragmentami (mniejszy niż..., większy niż..., częstszy..., rzadszy..., bliższy..., odleglejszy..., itp.), G - zbiór typów granic między fragmentami (ostre, łagodne, prostolinijne, przechodnie itp.). Niekiedy uwzględnia się również parametr dominacji wizualnej któregoś z fragmentów (D) i kolejności postrzegania fragmentów, czyli kolejności wodzenia wzrokiem od fragmentu do fragmentu