albo lepiej: pokory niespełnienia - jest doznaniem poznawczym i egzystencjalnym.<br>W przywołanym wierszu pomocą mają być rzeczy, sens mijanych krajobrazów odcyfrować można "czysto osadzonymi na własnych kształtach rzeczami, / Wodą, ziemią w ich posuniętych do najdalszych granic zbliżeniach".<br>Tu jednak pojawia się kłopot.<br>Akurat woda i ziemia są bytami nie posiadającymi własnych konturów.<br>Owszem, w wymiarach mikroskopowych, na poziomie cząsteczek takie czyste kształty istnieją.<br>Jednakże nie chodzi tu tyle o sferę &lt;orig&gt;mikroelementarną&lt;/&gt;, co o przyjęcie istnienia owych czystych kształtów - i o świadomość, iż dotarcie do nich jest trudne, jeśli w ogóle możliwe.<br><br>Opustoszały krajobraz okazuje się paradoksalną konsolacją, pozwala bowiem doświadczającemu go odnaleźć