obraz przyrody zamknięty<br>w prostokącie okna jak pejzaż w ramie. Jakże więc mógł<br>rozszerzyć granice wyobraźni<br>i wyzwolić w sobie wzniosłość idei rozumu?<br>Na próżno męczył pamięć i ubogą wyobraźnię. Były bezradne.<br>Pamięć tyle tylko mogła wyobraźni użyczyć, ile<br>wchłonęła w godzinach poobiednich spacerów: pnie drzew<br>w lipowej alei, zatarte kontury domów i twarze przechodniów.<br>Przymykał szkliste oczy; wtedy pod powiekami rysowały się ramy<br>okienne, kontury stołu, krzeseł i na tle<br>dogasających spostrzeżeń, w tle jedwabnej firanki, jak<br>w wodzie zielonej, przepływały plamy podobne do cieni<br>ryb w morskiej głębi. Wynurzały się uparcie z pamięci<br>sztychy, ilustracje i stronice przyrodniczych atlasów