błyski piorunów. I jest inna jeszcze przestrzeń odległa i ogromna - przestrzeń tworzona przez słowo, opowiadana przedziwnie obrazowo przez bohaterów dramatu: tworzą ją jakieś rozległe pola, stepy, bitwy w wąwozach. Perspektywy przenikają się wzajemnie, zacierają się między nimi granice (np. w tak lubianej przez Słowackiego porze nocy czy zmierzchu zacierają się kontury, jakiekolwiek zamknięcia przestrzeni przestają być widzialne). Niezwykle częste są zmiany miejsca akcji - mógł sobie Słowacki na nie pozwalać, jeśli realnie nie liczył na rychłe wystawienie sztuki - a one też rozszerzają całościową przestrzeń życiową bohaterów. Już z tych wstępnych spostrzeżeń wynikają awantaże sytuacji Polaków: mogli wprowadzać do dramatów wszystko, co podyktowała