narratora), skoro desygnat słowa "dziadek" nie istnieje "bardziej", w sposób "pełniejszy", niż inni "dziadkowie": ten do orzechów i ten do brydża. Pozostaje celebracja, krążenie wokół "kosmicznej" pustki, którą w słowie-znaku i ciele zmarłego otwiera brak transcendentnego znaczonego (duszy), krążenie podkreślające pustkę pustki i wielkość straty. Słowo wywiedzione ze spetryfikowanej konwencji literackiej nie jest tu nawet śladem, reliktem tego, co (niegdyś) było obecne.<br>Autoteliczność narracji Bieleckiego zbiega się z autoironią i zasadą samoograniczenia. Nie chodzi tu jednak o ograniczenie do "istoty" czy "esencji", lecz przeciwnie - rygorystyczne przestrzeganie zasad obranej konwencji. "Przeźroczystość" opowieści Bieleckiego jest odwrotnością "przeźroczystości" narracji mimetycznej. Jeśli ta druga