się poczuć nieodwracalnie przybitym na drewniaka. Dlatego też po obiedzie poszliśmy do sali i nigdzie się z niej nie ruszaliśmy aż do samej kolacji. Na korytarzu co chwilę rozlegały się krzyki, przekleństwa, ktoś biegał, stłuczono jakoś butelkę, śpiewano ochrypłymi głosami "Rezerwę", a nawet kopano w drzwi. Jak jakiś cham przywalił kopa w nasze drzwi to Koniu ze strachu omal nie wskoczył do szafki. Na szczęście tylko na kopniaku się skończyło, więc nadal swobodnie mogliśmy leżeć na wozach, racząc się świeżo kupioną w kantynie kawką. Koniu był jednak tak zestresowany, że cały czas siedział na taborecie i czytał "Polskę Zbrojną". Nikt się