się z dala od innych, szepnął:<br>- Zbadałem teren. Moglibyśmy próbować podkopu. Co pan podchorąży na to?<br>- Musimy to rozważyć - odparłem, ale na myśl o ryzyku ucieczki dreszcz przeszedł mi przez plecy. - Pan podchorąży jest zdania, że się dokopiemy?<br>- Dokopiemy się na pewno - odparł. - Trzynaście metrów i jesteśmy za drutami.<br>- Trzeba kopać - zdecydowałem i postanowiliśmy rozpocząć pracę nazajutrz.<br>Przez całą noc żywiłem nadzieję, że coś nam przeszkodzi w rozpoczęciu tej ryzykownej imprezy. I rzeczywiście: zaraz po apelu wepchnięto do baraku nowy transport podchorążych. Znowu zaczęliśmy stukać obcasami. Zrazu formułę "Podchorąży Piszczyk" wypowiadałem ze swobodą, której nie zdołał jeszcze przytłumić podskórny niepokój. Nowo