się wszyscy. To ja powinienem płakać, skaciny - i ruszył śladem Paci. Kajaki siedział przed drzewem na dróżce zasypanej suchym czerwonym igliwiem. Jak zwykle po deszczu niebo było czyste, jasne słońce wisiało nad krzyżem wieży kościelnej. Gdzieś z dołu, z łąk nadrzecznych, wstawał powolny i przeciągły śpiew Salisza. Polek wrócił do kopca, podniósł z ziemi porzucony rysunek, zwinął go starannie i wszedł na ścieżkę prowadzącą do szkoły. Kajaki przyłączył się milcząco. Szli jakiś czas w ciszy przerywanej tylko siąkaniem Polka. Kajaki starał się oddychać z ostentacyjną swobodą, rozglądał się po gospodarsku dokoła. Wreszcie rzekł niedbale:<br>- Ledwo ruszam kopytami. Dali mnie po dupie