i szeregowym żołnierzem, co w przypadku tak wysokiej, podoficerskiej szarży mogło oznaczać całkowitą kompromitację. <br>- Tam! - pan Marian wskazał biegnącą przy ogrodzeniu ścieżkę. Rzeczywiście, między pniami drzew prześwitywała postać idącego szybkim krokiem żołnierza. Szybko i zdecydowanie zmierzał w naszym kierunku. Sierżant rozpaczliwie rozejrzał się na boki, postawił na ziemi słoik z korniszonami, wrzucił papierosa do ogniska i już zrobił kilka kroków w stronę najbliższej kępy krzaków, kiedy palacz złapał go za rękę. <br>- Nie trzeba uciekać - rzekł do niego uspokajającym tonem. - To chorąży Kotarbiński. Swój chłop! On wie o tej bimbrowni. Podoficer wcale nie wydawał się być uspokojony takim wyjaśnieniem. Panika malowała się