lato, koniec czerwca, herbata, choćby nie wiem jak długo stała, nie ostygnie, a jeśli jest czym oddychać, to chyba tylko wolnością. Jej wonnością. Ciepła, cierpliwa wolność, nieśmiała, nie zasłużona, nie wywalczona, łagodna. Tylko że gromadzone z uporem przez cały rok marzenia każą ją na gwałt uprawiać, kultywować, orać, nawozić i kosić, i wtedy dopiero wychodzi na jaw, jakie to pole dzikie, piaszczyste i podmokłe zarazem, pełne kamieni, chwastów, jaszczurek i pająków, wszystko naraz, a raczej właśnie nic, z którego nagle, na siłę, coś by trzeba ulepić, udoić lub choćby zwinąć w trąbkę i zadąć, żeby się tylko (wolność) nie okazała pustym