lecz i artystyczne. Najdobitniej wyraził to przekonanie Jarosław Marek Rymkiewicz w Rozmowach polskich latem 1983.<br> Tak słowem honoru związawszy się ze społeczeństwem, literatura lat osiemdziesiątych okazała się niebawem najbardziej chyba przegraną bohaterką swojego czasu. Cnoty społeczne i szlachetnie spełniane obowiązki obywatelskie, które zadecydowały o tryumfie pisarzy, stały się szybko obiektem kpin i ataków.<br> Literaturę lat osiemdziesiątych, mało efektowną ale za to "zacną", "szlachetną, niestety", nietrudno jest poddać druzgocącej krytyce i odrzucić. Jej myślowe uniki, brak samokrytycyzmu, pobożne intencje, wzniosłe powinności i samozadowolenie atakowano wielokrotnie (i często zasłużenie). Wśród niezadowolonych byli nieprzejednani krytycy, jak Piotr Sommer, Jan Walc, Rafał Grupiński. Byli młodzi