w 1971 roku. Udało mu się utrącić Moczara i Szlachcica, ale nie Kępę. I-szy sekretarz warszawskiego Komitetu partii czuje się dziś mocno w siodle. Dotąd mieszkał w kamienicy na Polnej, a teraz buduje sobie pałac w stolicy, jedną z najwytworniejszych rezydencji rządowych. Człowiek uważany w 1968 roku za małą kreaturę policyjną okazał się lepszym graczem niż stare policyjne wygi. Korzysta z mitu moczarowca-nacjonalisty, ale współzawodniczy z Gierkiem w usłużności wobec Sowietów. Większość aktywu partyjnego jest nadal bardzo silnie nacjonalistyczna. Jest także teoretycznie dość antysowiecka. Ale już nie wierzy, żeby zmiana Gierka na Kępę urealniła narodowy komunizm. Aparatczycy, którzy reżyserowali