budzącą zaufanie siwiznę, czarne oczy, nosił ciężkie okulary, lecz gdy coś czytał, zdejmował je. Psychiatra, duma polskiej nauki. Otaczała go woń, specjalna kompozycja potu starszego mężczyzny, zasuszonych kwiatów, wyschniętego atramentu i czegoś, czego nie potrafił określić, a co kojarzyło się z łazienką. Ubrany był w elegancką bonżurkę, ciemnowiśniową, podszewka jedwabna, kremowa, do niej doskonale dobrany fular w podobnym kolorze. I te zielone, szwedzkie mankiety, to była wspaniała zieleń, miętowa, równiutka, odrzucająca jednakowo światło i cień. Pod względem ubioru profesor prezentował się wybornie. Wrażenie psuł pseudowolterowski fotel. Wskazał Jassmontowi kosmatą dłonią krzesło. Jassmont usunął książki z krzesła, położył je na rogu biurka